Lalka

Marzeniem mojej córki jest właśnie ta lalka,a my obie wierzymemarzenia się spełniają:) Jeżeli człowiekowi bardzo na czymś zalezy i bardzo czegoś pragnie,to los ześle mu możliwość aby jego pragnienia się spełniły. I nie ważne czy chodzi o jakis drobiazg czy o poważne sprawy życiowe.Trzeba byc otwartym na to,co niesie życie i umieć sięgać "po swoje"

konkurs

Jestem zwykłą, szarą myszką. Nie wyróżniam się niczym w tłumie. Małomówna i niezauważana – przez wszystkich, przez nikogo. Zawsze taka byłam. Kiedy zostałam matką i żoną, nie mogłam odnaleźć się w żadnej z obu ról. Czułam się przytłoczona. Nie wiedziałam sama - kim jestem, a co dopiero jaka mam być dla swoich bliskich. Musiałam dorosnąć i odnaleźć siebie – i to w czasie, kiedy już miałam szereg obowiązków na swoich barkach. Po paru latach stwierdzam, że rodzina jest dla mnie najważniejsza i pragnę jej ofiarować wszystko, co najlepsze we mnie samej. Jak zrealizowałam siebie jak to robię do tej pory przez pisanie. Nigdy nie mówiłam za dużo, a przed ludźmi plącze mi się język. Dlatego dużo łatwiej jest mi wyrażać siebie poprzez słowo pisane. Wszystko, co czuję, co mnie dręczy, co widzę - przelewam na papier. I oczywiście wszystko ląduje to w mojej szufladzie. Jednak dorosłam – przynajmniej na tyle, by dać sobie szansę. Chcę wziąć udział w konkursie – pragnę, aby ktoś fachowym okiem ocenił, jak radzę sobie w sferze poetyckiej. Niemniej bez względu na rezultat tej przygody pisać będę nadal. Śmiało mogę powiedzieć, że jest to coś, co kocham, co mnie dopełnia, daje mi dużo szczęścia i satysfakcji. Taka już moja natura - pisarki i romantyczki

marzenie cz.5

 Chociaż zestarzeliśmy się, On zaskakuje nadal mnie... Jestem szczęśliwa i spełniona, Drobna Blondynka w Księcia ramionach.   I tu opowieść się urywa, Choć tak cudowna, ale prawdziwa... Magia miłości to uczyniła I dwoje ludzi połączyła.   To moje marzenie się spełniło: mam dwie cudowne córeczki, które są kochane i bardzo wrażliwe.Nigdy nawet o tak wspaniałej rodzince nie śmiałam marzyć. Widzę je i uśmiech sam pojawia się na ustach, a w sercu kwitnie radość. A drugie marzenie - też już spełnione. Uczę tę młodszą młodzież i ta praca daje mi ogromną, niewysłowioną frajdę. Mam bardzo dobry kontakt z nią, potrafimy rozmawiać nie tylko o szkole, ale także o różnych pasjach. Cenię zdanie dzieci i myślę, że one liczą się z moim. Potrafimy się zrozumieć i pomagać sobie wzajemnie. Gdy przychodzi chwila rozstania, w oku kręci się łza..I tak co trzy lata...A potem przemiłe odwiedziny absolwentów. Każdy kolejny dzień w maleńkiej części realizuje moje marzenia, a ja cieszę się z tego. Uśmiechnięte twarze moich córeczek, uczniów i wsparcie męża to to, co cenię najbardziej.:) PRACA Pani Joanny została nadesłana do Redakcji 04 maja czyli ostatniego dnia konkursu, zatem zostahe zakwalifikowana. 

marzenie cz.4

 Ale największą swoją potęgę Pokazał, kiedy prosił o rękę... Wśród tłumu ludzi, na ulicy Ukląkł przede mną, za dłonie chwycił...   Potem wyciągnął złoty pierścionek, Zapytał, czy zostanę Żoną, Bo chciałby, bym z nim zawsze była, U Jego boku się budziła...   Nawet książęce łóżko mamy... I nadal bardzo się kochamy, Nasze uczucie ciągle trwa, Jego owocem - Dzieciątka dwa...:)   Ma ciemne włosy, tak jak chciałam, A w piwnych oczach się zakochałam, W toń Jego źrenic raz zerknęłam... I już na wieki utonęłam...   Potrafi zrobić dla mnie wiele, Jest opiekuńczym Przyjacielem, Pocieszy w smutku, wesprze słowem, Porwie ukradkiem samochodem...   Z nim każda chwila fajna jest, Troski, nieszczęścia idą precz, Ogromnie z tego cieszę się, Że spośród innych wybrał mnie.   To było chyba przeznaczenie... Pierwsze spotkanie, oka mgnienie, I może trudno uwierzyć w to, Jedno spojrzenie miało moc...

marzenie cz.3

 Zawsze podawał pomocną dłoń, Utulał z płaczu w srebrzystą noc, Całował w rękę przy powitaniu, Miał ciepłe słowa na pożegnanie.   Pyszne obiadki często gotował, Szył....na maszynie, umiał malować, I bosko tańczył na parkiecie, Wciąż zaskakiwał mnie, uwierzcie...   Do snu mnie dźwięki kołysały, Płynące prosto z serca gitary, Półmrokiem nocy wyciszona, Drżałam z emocji w Jego ramionach.   Dobroć, szlachetność, miłość, oddanie, Oczarowały mnie niesłychanie, Mądry, subtelny, zrównoważony, Wrażliwy Książę mój upragniony.   Choć nie używał miecza i szpady, To mnie pokonał...nie dałam rady, Oprzeć się sile i rycerskości I w moim sercu szybko zagościł.   On tylko spojrzał na mnie raz, Ja zawstydzona ukryłam twarz, A on wyszeptał do kolegi, Że będę Jego, już na wieki...:)   Kiedy się o tym dowiedziałam, Jego koledze nie dowierzałam, Lecz szybko przekonałam się, Że zrobi wszystko, by zdobyć mnie.

marzenie cz.2

 No i... Historia pewnej miłości   Była raz pewna blondyneczka, Krucha i wątła, o oczach dziecka, Marzyła cicho, że razu pewnego, Spotka przypadkiem Księcia swojego. Wiele bajeczek się naczytała, Na wielką miłość oczekiwała.   I tak marzyłam, by jak Anię Gilbert pokochał, mnie z oddaniem Też ktoś gorącym darzył uczuciem, By za spojrzeniem szło serca bicie.   Wróżka mi kiedyś powiedziała, Złotego Męża będziesz miała, Nie znajdziesz jego, lecz on Ciebie, I będzie wspierał w każdej potrzebie.   W słowa Cyganki nie uwierzyłam... Kiedy liceum już skończyłam, Coś w mym serduszku mi szepnęło, By iść na studia hen, daleko...   Wtedy mamusia się podeśmiała, Że stamtąd Męża będę miała, Ale ja tylko popatrzyłam, Jej słowa trochę zlekceważyłam...   Lecz losu ścieżki różnie się plotą, Pewnego dnia poznałam kogoś, Wyjątkowego i przystojnego, Mojego Księcia Wymarzonego.   I takie również miał maniery, Przynosił kwiaty i bombonierki, Dla mnie napisał wiersze śliczne, Zrobił kolację, taką przy świecach...

marzenie

 Pewnego dnia przyszła na świat malutka Asia. Wszyscy się z tego bardzo cieszyli. Już od najmłodszych lat sięgała po książeczki z obrazkami, choć nie umiała jeszcze czytać piękne ilustracje zachęcały do baśniowych podróży. Uwielbiała ten świat, pełen czarów i magii, sympatycznych elfów, cudownych wróżek i baśniowych stworzeń. Wtedy także pojawiły się marzenia...początkowo były bardziej dziecięce, później ciut doroślejsze. Jednak w miarę upływu czasu krystalizowały się coraz bardziej. Pierwsze z nich spełniało się powoli, poczynając od..zabawy. Mała dziewczynka bardzo lubiła bawić się w szkołę, ale...w szczególności uczyć innych i objaśniać im różne zawiłości. Wszystkie misie i lale, siedzące w ławeczkach były nauczane różnych przydatnych i mniej przydatnych rzeczy. Zawsze, za jakiekolwiek, nawet cichutkie odpowiedzi, były nagradzane. Mała Asia urosła, ale...marzenie się nie zmieniło. Było jeszcze silniejsze. Wszyscy powtarzali, że to trudne zajęcie, niewdzięczne, często krytykowane, ale...jej to nie zrażało. Po ukończeniu liceum otworzyła informator i...ten otworzył się na stronie, która była wskazówką. Ucieszyło to młodą osóbkę, wyruszyła z nadzieją na ciekawe studia w obcym mieście. Choć samo studiowanie nie było tak pasjonujące, to doświadczyła wielu niesamowitych sytuacji, które miały wpływ na jej późniejsze życie. Warto wspomnieć tu o drugim marzeniu: bardzo chciała, by ktoś pokochał ją jak Gilbert Anię, by razem mogli stworzyć wspaniałą rodzinę.

Spełnione marzenie

     Bardzo chciałam zobaczyć na scenie moich idoli z serialu. Jednak daleka droga od miasta, w którym miał odbywać się koncert i brak kieszonkowych nie pozwoliły mi spełnić marzenia. Pewnego dnia dowiedziałam się o konkursie, w którym między innymi mogło się wygrać bilety. Zadaniem konkursowym była forma plastyczna, a uwielbiam rysować i postanowiłam sprawdzić swoje siły.     Po wysłaniu pracy pomyślałam, że takie marzenia jak moje nie mogą się spełnić. W dniu ogłoszeniu wyników ktoś do mnie zadzwonił. Zdziwiona odebrałam telefon, ale zaraz potem biło mi mocno serce, byłam czerwona i oszołomiona, bo dowiedziałam się, że wygrałam nagrodę główną! Nie mogłam w to po prostu uwierzyć. Los chciał, że spełniłam swoje marzenia widząc na żywo moich idoli. Niepotrzebnie tylko zwątpiłam w swoje siły, a przecież szczęście każdemu z nas czasem dopisuje. W przyszłości chciałabym zostać tak jak moi idole aktorką lub piosenkarką. Dlatego w tym celu już teraz uczę się śpiewu, odgrywam różne sceny z filmów, moduluję głos. Jednak przede wszystkim nie powinna mnie opuszczać siła ducha i wiara w siebie.    Wiadomo, bez pracy i wysiłku, siedząc w jednym miejscu nie spełnimy marzeń. Możemy czekać na przeznaczenie zapisane z góry, ale co jeśli przeznaczenie to - to, że sami piszemy własną opowieść poprzez wybór własnego celu, marzeń, przyjaciół?

Kręta droga do przeznaczenia

Nie tak dawno temu, za górami, za lasami...Kiedy miałam naście lat.....  to byłam bardzo nieśmiałą dziewczyną. Byłam zamknięta w świecie książek i ciężko było się przebić przez moją skorupkę ochronną. Zapytanie się o coś, telefon czy nowe miejsca były moim postrachem.  Z trudem inicjowałam rozmowy, bardzo źle myślałam o sobie. Generalnie życie malowało się w szarych barwach. Mimo szeregu przewyższających typową nastolatkę kompleksów i słabości wymarzyłam sobie, że zostanę psychologiem. Moim planom towarzyszył duży sceptycyzm zarówno ze strony rówieśników, nauczycieli, jak i osób najbliższych. Nikt tak naprawdę nie wierzył, że jestem w stanie pokonać szereg kandydatów, a przede wszystkim swoje słabości. Miałam już serdecznie dość tego jak inni mnie oceniają, a do zmiany dopingowało mnie moje marzenie. Pilna nauka i poszerzanie wiedzy nie stanowiły trudności. Pokonanie nieśmiałości okazało się dużo trudniejszym zadaniem. Wyznaczałam sobie małe kroki do przebycia i wykonanie każdego z nich dawało mi moc satysfakcji. Mimo, że w panice nie raz chciałam uciec w kąt to zgłaszałam się do różnych zadań, występów i prezentacji. Każde przełamanie swoich słabości sprawiało mi mnóstwo satysfakcji. Uwierzyłam w siebie, przez co rówieśnicy mogli mnie zobaczyć z innej strony. Widzę swoje wady i zalety, przy czym minusy zawsze przekuwam w plusy. Nawiązałam nowe i zaskakujące znajomości ponieważ bardziej otworzyłam się na innych. Pozwoliłam ludziom na poznanie mnie z zupełnie innej strony. Teraz nikt nie powiedziałby, że przez większość życia byłam nieśmiałą i zakompleksioną osobą. Może nie jestem bardzo przebojowa, ale komunikowanie się z innymi ludźmi, występy publiczne i wyrażanie swojego zdania nie stanowi dla mnie problemów. Nietrudno się domyśleć, że ukończyłam wymarzone studia i od kilku lat wykonuję zawód psychologa. Mój upór w zamianie marzeń na konkretne cele jest moim kluczem do sukcesu. W ten sposób mimo wielu poniesionych porażek wreszcie  zdałam egzamin na prawo jazdy. Nie ma dla mnie nic niemożliwego do wykonania! Gdy po studiach inne dziewczyny marudziły i narzekały na brak zatrudnienia, ja dzięki uporowi i przy totalnym braku znajomości zdobyłam wymarzoną pracę. Myślę, że nie istnieje żadne narzucone z góry przeznaczenie. To my malujemy je za pomocą swoich marzeń. Cieszy mnie to, że dziś mogę dodawać skrzydeł tym, którzy chwilowo mają trudności z wzbiciem się do nieba! Co dalej? Tryskam energią i optymizmem, więc mam moc pomysłów. Im coś  wydaje się trudniejsze do osiągnięcia tym bardziej mnie to motywuje do wysiłku.  Może moim przeznaczeniem jest założenie własnej działalności? A może wejdę na Mount Everest ? Na pewno nigdy nie ustanę w drodze do szczęścia i realizacji marzeń, bo to jest moje przeznaczenie!

Działająca marzycielka

Podążam za marzeniami, ale czy jest to równoznaczne z wypełnianiem swojego przeznaczenia – tego nie wiem. W sumie jakoś średnio wierzę w przeznaczenie zapisane w gwiazdach, czyli używając naukowego terminu – w predestynację. Myślę, że nasze życie to w 70% pochodna codziennych wyborów. I to w dużej mierze od nas zależy jak potoczą się nasze losy. Staram się żyć dobrze. Czasami wychodzi lepiej, czasami gorzej. Mam marzenia, jak każdy. Część ich mogę zaklasyfikować z perspektywy człowieka zdroworozsądkowego do kategorii marzeń – marzeń. Część jednak z tych marzeń to marzenia – plany… I ja te plany realizuję. Krok po kroku, sukcesywnie. Czasami to trwa. Czasami się chwilowo zniechęcam. Ale z marzeń nie rezygnuję.  Górnolotnie można powiedzieć „marzyć trzeba, by nie umknął cel” (z mojej ulubionej piosenki Perfectu). I ja się tego trzymam. Wyjątek: marzę, żeby w końcu pozbyć się pociążowej „oponki”. Marzę, marzę, marzę. I nic. Znaczy się: nie chce mi się zrezygnować z przepysznych ciast babci i nie chce mi się robić brzuszków razem z Chodakowską. A może to moje przeznaczenie, mieć 3 cm więcej w pasie niż przed ciążą? ;)